Lech Poznań to polski klub piłkarski, który został założony w Dębcu 19 marca 1922 roku jako Lutnia Dębiec. Od 30 maja 2006 roku oficjalnie nazywa się KKS Lech Poznań Spółka Akcyjna, a od 20 października 2008 właścicielem klubu jest Invesco SA, której 100% udziałów posiada prezes Amiki Wronki SA Jacek Rutkowski. Zespół gra w Ekstraklasie i jest sześciokrotnym mistrzem Polski oraz pięciokrotnym zdobywcą Pucharu Polski oraz czterokrotnym Superpucharu Polski. Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu sklasyfikowała klub na 70 miejscu spośród wszystkich 350 uwzględnianych w rankingu. Rodowód Lecha sięga dziejów organizacji, które nie była związana w linii prostej ze sportem: Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży. W końcu w 1920 roku młodzi postanowili wystąpić z mało dynamicznej organizacji i założyć drużynę piłkarską. Rejestracja klub przypadła prawdopodobnie na niedzielę 19 marca 1922 roku. Z tą datą wiąże się tym samym narodzenie Lecha. Już 4 sierpnia 1922 roku zmieniono nazwę na Towarzystwo Sportowe Liga Dębiec, a we wrześniu udało się mu wydzierżawić grunt pod boisko przy ulicy Grzybowej. 17 września 1922 roku rozegrano pierwsze spotkanie, które zakończyło się remisem 1:1. Rywalem nowopowstałej drużyny była Sparta Poznań. Oczywiście zespół rozpoczął grę od najniższej klasy rozgrywkowej – w tamtym okresie była to C-klasa. Po czterech latrach działalności udało się zdobyć awans do B-klasy. Na promocję do grona najlepszych drużyn przyszło jeszcze długo poczekać, aż do roku 1932.
Historia
Przed wojną protoplasta Lecha Poznań – dębiecki zespół nie zdołał awansować do ligi państwowej. W 1933 roku powołano do życia Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań, a po wojnie działacze zaczęli szukać okazji do wznowienia życia piłkarskiego w Poznaniu. Pierwszym reaktywowanym klubem w mieście był właśnie lechicki zespół. W 1947 roku PZPN zadecydował utworzyć ekstraklasę. Eliminacje do niej trwały cały rok. KKS trafił do bardzo silnej grupy, w której awansem premiowane były tylko trzy miejsca, lecz Lech zdobył czwartą pozycję i w ostatecznym rozrachunku nie zakwalifikował się do rozgrywek na najwyższym szczeblu rozgrywek piłkarskich w Polsce. Poznaniacy jednak nie dali za wygraną i wraz z Widzewem Łódź zaprotestowali przed PZPN-em. Poskutkowało to tym, że PZPN na specjalnym posiedzeniu podjął decyzję o powiększeniu ligi do 14 drużyn. Oba zespoły, które dokooptowano na ostatku zmierzyły się ze sobą w pierwszym historycznym meczu I ligi. Wygrali wtedy Łodzianie rezultatem 4:3. W ekstraklasie Lech grał do 195 roku. W tamtym okresie o sile decydował przede wszystkim najlepszy zawodnik Poznaniaków – Teodor Anioła, który zdobył najwięcej bramek – 141. Był on także trzykrotnym królem strzelców polskiej ligi w latach 1949-51. Przez półtora roku tworzył słynny tercet zwany „ABC” wraz z Białasem Edmundem i Czapczykiem Henrykiem. Tak utworzony atak był jednym z najlepszych w całej Polsce. W tym okresie udało się piłkarzom Lecha Poznań dwa razy zająć trzecie miejsce w lidze.
Rok 1957
W roku 1957 poznańska drużyna otrzymała przedrostek Lech. Jeszcze w 1960 roku dało się zespołowi powrócić do pierwszej ligi, jednak w 1963 nastąpiła dziewięcioletnia degradacja. Nie obyło się także bez spadku na trzeci poziom rozgrywek. Najbardziej spektakularny sukces przypadł w udziale trenerowi Jerzemu Kopie, który przeniósł się z Szombierek Bytom. Objął on zespół w 1976 roku, gdy ten był na samym dnie tabeli. Zabrał piłkarzy na zgrupowanie do Błażejewka i od tamtej pory Lech utrzymał się w lidze, a rok później wywalczył awans do europejskich pucharów i zdobywając ostatnie miejsce na podium. Te wydarzenia zostały nazwane „Cudem w Błażejewku”. Swój debiut na europejskiej arenie Lech Poznań święcił 13 września 1978 roku z niemieckim MSV Duisburg. Była to surowa lekcja futbolu, gdyż Lech przegrał 0:5 i 2:5. Kolejne sukcesy wiążą się z nazwiskiem trenera Wojciecha Łazarka, który objął zespół w 1980 roku. W tym samym roku drużyna była już w finale Pucharu Polski, który niestety nie skończył się dla niej pomyślnym rezultatem (przegrana 0:5 z Legią Warszawa). Dwa lata po tym wydarzeniu udało się sięgnąć po to trofeum po zwycięskim meczu we Wrocławiu z Pogonią 1:0. 1983 i 1984 rok, to niepodzielne rządy „Kolejorza” w Polsce. Dwa mistrzostwa Polski i kolejny puchar, występy na europejskich murawach Liverpoolu, Bilbao, Aberdeen. W 1988 roku Lech Poznań zdobył kolejny puchar, gdyż tym razem udało się pokonać w meczu finałowym Legię Warszawa po dramatycznej serii rzutów karnych rozstrzygających wynik.
Rok 1988
W 1988 roku drużyna Lecha Poznań zmierzyła się z FC Barceloną w ramach pucharów europejskich. W drugiej rundzie Poznaniacy trafili na tego silnego rywala prowadzonego wówczas przez trenera Johana Cruyffa, w ataku z Anglikiem Gary Linekerem. W obu meczach padł remis 1:1, a zatem o wyniku miały zadecydować rzuty karne. Lech miał wielką szansę na wygraną i przejście do kolejnego etapu, ale niestety jej nie wykorzystał. W latach 1990, 1992 i 1993 poznaniacy sięgali po tytuł mistrza Polski. Najlepsze spotkanie poprzedniej dekady „Kolejorz” rozegrał jesienią w roku 1990. Pokonał w tym czasie w Poznaniu francuski klub Olympique Marsylia 3:2. W rewanżu było o wiele gorzej, gdyż większość zawodników narzekało we Francji na zatrucie pokarmowe i Lech został pokonany 6:1. Od 1993 roku każdy kolejny sezon był coraz gorszy. Klub miał spore problemy finansowe i musiał sprzedawać dobrych zawodników, aby przeżyć ten ciężki okres. W końcu czara goryczy się przelała i Lech został zdegradowany z ekstraklasy po 28 latach gry. Pierwszy sezon w drugiej lidze był wielką klapą. Niewiele brakło, by drużyna znalazła się na samym dnie tabeli, a co za tym idzie w ostateczności wylądowałaby w III lidze. Ogromnym wysiłkiem udało się jednak pozbyć widma degradacji, a w kolejnym sezonie wywalczyć powrót do czołówki polskiego świata piłkarskiego. W pierwszym roku po powrocie poznaniacy walczyli o dobre miejsce, dające ochronę przed spadkiem. Kolejny sezon rozpoczął się nienajlepiej i po 5ciu kolejkach zmieniono trenera.